Het is alweer bijna één heel jaar geleden. De geboorte van onze tweede dochter; Mia. Een bijzonder jaar, een jaar waarin veel dingen op pauze staan, een jaar waarbij velen onze prachtige dochter nog niet in real-life hebben gezien. Maar ook al noemen we 2020 een ‘pauzejaar’, hij vloog voorbij. En nu, over een paar weken, is onze baby al geen baby meer. Wanneer is mijn baby opgegroeid?
Hallo op de wereld!
Wat een bizar jaar is dit geweest. Na de nodige ‘stress’ tijdens de zwangerschap; met name over het feit of de bevalling door kon gaan zoals ik die voor ogen had.
Nu achteraf denk ik, zat ik echt vooral daarover in?! Maar op dat moment was dat het belangrijkste; een thuisbevalling inclusief geboortefotograaf en een wonderlijke ontmoeting tussen Tess en haar zusje. De nacht dat Mia kwam kun je bijna een droombevalling noemen. Natuurlijk was er wel pijn, maar het ging ook heel snel. Plus, pijn vergeet je – ik denk namelijk niet dat ik mijn bevalling in de kraamweek een droombevalling noemde… Maar ik kijk er nu echt positief op terug.
We zijn heel erg dankbaar dat we na Tess, Mia mogen verwelkomen. We genieten van haar aanwezigheid. En aanwezig is ze! Met zes maanden besluit madam dat ze zichzelf wil verplaatsen en de eerste meters kruipen vinden plaats. Daar blijft het niet bij, kruipen, staan en zelfs klimmen. Niets is voor haar veilig. Als ik nu naar Mia kijkt denk ik echt, jeetje wanneer ben jij zo’n madammeke geworden. Waar is mijn baby? Wanneer ben jij zo groot geworden?
Mijn dochter groeide voor mijn ogen op en ik zag het niet
Heb jij dat ook wel eens? Dat je foto’s terug kijkt, of van een afstandje naar je zoon/dochter kijkt en denkt: hoe groot is hij/zij geworden?! Hoe komt het dat ik dit niet eerder heb gezien?
Iedere dag zie ik Mia, hoe kan ik haar dan niet hebben zien groeien tot de dreumes die ze nu is!?
Nog niet zo lang geleden was het een hulpeloze baby, die me nodig had voor alles. Nachtenlang samen op de stoel gezeten, haar voeding gevend. Bij elke stap die ze deed moest ik letterlijk en figuurlijk haar handje vasthouden. En nu, nu is ze al bijna één en kan ze al los staan.
Ik heb haar niet zien groeien. Natuurlijk geef ik haar gezonde voeding en zorgen we voor voldoende bewegingsactiviteiten. In de avond stop ik haar nog even wat extra in. En toch, het is me niet opgevallen dat ze al een echte meid geworden is.
En dan is het alweer bijna zover; de eerste verjaardag. Slik! De babyfase is nu echt voorbij. Daar moet ik nog wel even aan wennen hoor!
Mocht je het nog niet beseffen? Het cliché klopt; kinderen groeien écht veeeel te snel op! Er zijn zoveel momenten die ik gemist heb, terwijl ze iedere dag bij mij waren. Ze groeien op, onder mijn ogen en ik zie het niet. Dus mama’s! Stop eens met je dagelijkse werkzaamheden en kijk eens goed naar je kind(eren).