Eerder heb ik jullie al eens meegenomen naar mijn ervaringen van de bevalling en kraamweek. Nu vertel ik jullie graag over mijn ervaringen in het eerste jaar als moeder. Van Baby naar Dreumes wat een jaar…
Toegegeven; het was echt een pittig jaar. Het vinden van een ritme, de hormonen, het zorgen voor de kleine meid en de fysieke en mentale tegenslagen zijn mijns inziens erg ingrijpend. Daar heb ik mij best op verkeken.
Ik ga even terug naar mijn verlof
Deze verloopt prima! Tess is een heerlijk tevreden baby. Slaapt goed. Drinkt veel, bijna teveel! Ze groeit dan ook goed. Lekker op haar eigen lijn bovenaan in de curve. Ik maak me hier overigens niet echt druk over.
Doordat ik 4 weken voor de uitgerekende datum met verlof ben gegaan heb ik na de bevalling nog 12 weken verlof. De eerste weken waren rustig, wat kraamvisite, soms een rondje lopen, thuis opruimen.
Na 8 of 9 weken begin ik dingen voor mezelf te missen. Ik ben alleen nog maar aan het zorgen voor. Tess haar gehuil is hard. Heeft ze honger? Dan moet je ook gelijk je borst in de mond hangen, het gehuil is erg indringend.
Ik merk dat ik tegen dingen aan loop. Normaliter zou ik dan even wat extra gaan sporten, maar dat kan nog niet! Iets vaker dan normaal leg ik Tess in de kinderwagen en loop dan -ook doordeweeks- één van de vele wandelroutes in de omgeving. Dit helpt iets.
Moeite met het huilen van dochterlief
Ik merk dat ik steeds slechter tegen het gehuil van Tess kan. Valt ze niet gelijk in slaap, maar huilt ze eerst? Dan eet ik mijzelf bijna op. Vragen als ‘waarom huilt ze?’, ‘wat kan ik doen?’ en ‘wat moet ik doen?’ komen gelijk in mijn hoofd.
Ik ben van natura erg perfectionistisch en wil alles goed doen, volgens de regeltjes. Wanneer Tess huilt en ik weet niet waarom raak ik erg gefrustreerd. Het irriteert me. Soms zelfs zo erg dat ik echt even bij Tess weg moest lopen om me weer te kunnen concentreren. Het gehuil kruipt me onder de huid.
Ik merk dat het alleen maar zorgen voor mij teveel wordt. In goed overleg met J., mijn werk en de gastouder besluit ik om eerder weer te gaan werken.
Als Tess 10 weken oud is begin ik weer met halve dagen werken. Een verademing! Nog altijd doet het gehuil van Tess wel wat met mij. Maar ik kan ook weer wat meer genieten van onze kleine dame. Ik heb er ook helemaal geen moeite mee om haar weg te brengen naar de gastouder. Even mijzelf zijn, even niet moederen. Ik denk oprecht dat ik door ernaast te werken een leukere moeder ben.
Borstvoeding afbouwen
Vanaf vlak na de geboorte geef ik naast borstvoeding ook één fles kunstvoeding. Dat maakt dat het afbouwen eigenlijk vrij soepel gaat.
Tess is al gewend aan het flesje en doordat ik met halve dagen werken ben begonnen sla ik maar één voeding over. Dat is precies wat ik iedere dag tijdens mijn verlof ook al deed.
Op het werk kolven wil ik niet. Dus we zien wel hoe ver we komen. Na een maand halve dagen te hebben gewerkt ga ik over op 4 volle dagen werken. Tess is dan bijna vier maanden oud.
Omdat ik niet wil kolven bouw ik de borstvoeding verder af. Dat is geen pretje. Ik sla iedere keer een voeding vaker over. Niet iedere dag, maar één voeding per week. Wordt de spanning te pijnlijk? Dan even iets afkolven. Ook al lijkt dat misschien niet zo, geloof me, er komt een dag dat je geen melk meer aanmaakt. Er komt een tijd dat je borsten weer normaal aanvoelen en dat je geen pads nodig hebt tegen het doorlekken.
Starten met sporten!
In tussen, rond 3 of 4 maanden begin ik weer met sporten, YEAH! Ik besluit te starten met mamafit. Om even in te komen, ook met het oog op begeleiding doordat ik nog steeds last van de ‘onderkant’ heb.
Tijdens de mamafit lessen komen we er ook achter dat ik een diastase heb. Een diastase ontstaat tijdens de zwangerschap wanneer de buikspieren uit elkaar getrokken worden, zo ontstaat er ruimte voor je baby. Meestal heelt dit binnen drie maanden na de bevalling, in mijn geval dus niet. Met behulp van de fysiotherapeut, intapen en oefeningen hebben we een deel van de diastase kunnen corrigeren.
Mentale tegenslagen tijdens de verbouwing
De drie maanden die daarop volgenden gaan eigenlijk erg goed. Achteraf gezien misschien wel te goed… Mogelijk de reden dat ik overmoedig word. We hebben een fijn ritme ontwikkeld en ik dacht alles op de rit te hebben.
Al langere tijd willen we een nieuwe keuken, dus we besluiten de stap te zetten. We bestellen een nieuwe keuken en beginnen aan de verbouwing.
Wat kan ik dit iedereen afraden zeg! Het was voor mij een verschrikking! Al met al hebben we iets meer dan drie weken zonder keuken gezeten en kookte ik op een camping gasstelletje. Gelukkig dronk Tess de poedermelk met koud water, dus zij ondervond geen hinder.
De bende en stof in combinatie met de hormonen die schijnbaar nog volop door mijn lijf gieren worden teveel. 
Op de automatische piloot ga ik verder en ben ik niet te genieten. Ik heb medelijden met J. die zowel de keuken verbouwt als met mij moest omgaan. Om het minste of geringste knapt de bom of krijg ik een huilbui.
Het roer moet om. Ik neem twee weken vakantie! Even tot mezelf komen. Niet lang daarna is ook de verbouwing klaar en komt er wat meer rust in huis. Dat werkt gelijk door in mijn hoofd en lijf.
Bijzonder hoe prikkelgevoelig je zoveel maanden nog bent. Die 9 maanden af is echt pittig, vooral mentaal gezien. Vooraf had ik nooit verwacht dat die hormonen je zo anders konden laten voelen. Dat was bij mij echt wel een dingetje.
Negen maanden op – negen maanden af, wat een waarheid!
Achteraf gezien ben ik erg blij dat deze grijze periode maar een korte periode is geweest. Het was wel echt een moment waarbij ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt. Ze zeggen dus echt niet voor niets allemaal; negen maanden op, negen maanden af! Ik had nooit verwacht dat dat ook voor mij zou gelden, hoe naïef
Nu we alweer een tijd verder zijn kan ik het niet helemaal op mijn hormonen afschuiven. Ik ben echt hartstikke dol met Tess, maar toch voel ik me soms gevangen en geïrriteerd als ik de hele dag, alleen, voor Tess moet zorgen.
Misschien komt het doordat ik mezelf teveel druk op leg? Ik schreef al eerder dat ik het helemaal niet erg vindt Tess naar een gastouder te brengen om vervolgens hele dagen te werken. Zoals het bij de meeste werkende ouders af gaat, geeft mij dit ook wel een schuldgevoel. Woorden als ‘breng ik te weinig tijd met mijn dochter door’ spoken dan ook geregeld door mijn hoofd. Mogelijk geeft dit onbewust een signaal af dat de tijd die ik dan wel met haar doorbreng perfect moet verlopen… En dát gaat natuurlijk niet op. Onvoorziene zaken, een baby/dreumes en andere omstandigheden maken dat alles altijd anders loopt.
Gelukkig gaat het vanaf het moment dat Tess circa negen maanden oud is alleen maar beter. Misschien ook wel door de voorpret van de vakantie naar Ierland, wie zou het zeggen… Natuurlijk heb ik soms nog wel dipje. Met name ten tijde van de sprongetjes, want poeh die zijn pittig! Maar je weet in zo’n geval dat dit maar tijdelijk is en daar vestig ik al mijn hoop op om mezelf erdoorheen te slepen.
Eerste verjaardag, onze baby is een dreumes
En toen. Ineens is het jaar voorbij. Wat is de tijd om gevlogen. Wanneer ik terugkijk op het eerste jaar zijn alle clichés hartstikke waar; geniet ervan, want het is écht zo voorbij!
Op de dag dat onze baby een dreumes werd, vieren we dit eerst als gezin met een leuke fotoshoot. Uiteraard met Mini! Zie onder andere de header van de website voor het resultaat 😉
Na het middagslaapje hebben we wat vrienden en familie uitgenodigd om deze bijzondere dag te vieren. Heerlijk in de tuin genoten we van het samenzijn.
Het staat mij erg tegen om Tess gelijk een suikerbom (taart) te geven op haar eerste verjaardag, vooral omdat ik erg let op wat ik haar te eten geef. Dus het is een gezonde variant geworden met worteltjes versiering, aardappelpuree als slagroom en een hartige muffin. Kan gelijk als avondeten dienen, super handig.
Wat was het een top dag! Het weer zat mee. Tess vond alle aandacht en cadeautjes, of eigenlijk eerder het cadeaupapier, geweldig. Én als kers op de taart, op haar eerste verjaardag konden we – eindelijk – haar eerste tandjes poetsen!
Eén antwoord op “Van Baby naar Dreumes wat een jaar”