Hiep Hiep Hoera, Tess is alweer drie jaar! Wat gaat de tijd toch snel. Ik kan me al bijna niet meer herinneren dat madam nog maar drie jaren geleden zo’n klein schattig wurmpje was… Wat ontpopt ze toch in een mooie, wijze dame.
Ik wil dan ook even een momentje stil staan bij haar derde verjaardag. Ik heb een brief aan Tess geschreven, een brief van een trotse mama aan haar peuter!
Lieve Tess,
Wat ben ik toch ontzettend trots op je! Net 3 jaren oud, al lijk je soms wel jaren ouder. De meeste peuters leren nu in korte zinnen te praten. Maar jij praat al enige tijd honderduit. Je benut de ‘waarom’-vraag soms iets té goed. En hoewel ik het leuk vind dat alles jou zo bezig kan houden. Hoe heerlijk ik het ook vind als je slaapt en even niet meer de oren van mijn hoofd kletst. Aavullend daarop, vergeet niet dat ik ontzettend trots op je bent! Je begrijpt al zoveel en je bent heerlijk leergierig.
Op de dag van je feestje hebben we het huis versierd. Overal hangen vlaggetjes en ballonnen. Je bent erg onder de indruk en voelt je een hele grote meid met al die versiersels speciaal voor jou. Het maakt me trots dat jij van deze ogenschijnlijke kleine dingen zo kan genieten.
Het cadeau van papa en mama is een feestje om uit te pakken; een cavia met wieltjes welke zelf beweegt en geluid maakt. Als ook de glijbaan voor de cavia uitgepakt is, sta je te springen van plezier. “Deze wilde ik altijd al heel graag” is het eerste dat je zegt. Tevreden kijk ik toe hoe jij heerlijk met jouw cavia’s speelt.
Je kan erg goed tegen drukte en prikkels. Je vindt het heerlijk om in de spotlights te staan. Met volle teugen geniet je van alle visite en aandacht. Dit kan misschien wat vermoeiend zijn, maar daar laat je niets van merken. Je vindt het uitpakken van alle cadeautjes het leukste wat er is. Van jou mochten er nog wel meer mensen komen (smeltmomentje).
Als de andere kinderen met jouw speelgoed willen spelen is het even wennen. Na er kort over te hebben gesproken draai je compleet bij. Nu ben je zichtbaar trots op al het speelgoed dat je hebt. Blij druk je het speelgoed bij de visite in de handen. Een prachtige ontwikkeling. Zo knap dat jij deze omschakeling kan maken!
Als iedereen aan koffie/thee en een taartje zit, is het ook tijd voor jouw taartje. Ik heb chocoladetaart gemaakt, jouw favoriet. Met lekker veel slagroom en wat fruit. Het fruit, aardbeien en frambozen heb je zelf uitgekozen. Je ogen schitteren als het taartje voor je neer wordt gezet. Vol trots blaas je de 3 kaarsjes uit. Geen woord kan omschrijven hoe intens gelukkig ik mij op dat moment voelde. Iedereen mag weten dat jij het chocoladetaartje lekker vindt.
’s Avonds eten we samen nog pizza. Je voelt je een grote dame en je wilt ‘handpizza’. Je krijgt een grote pizzapunt van papa. Deze verdwijnt snel in je mond, op je wangen en op je handen. We vinden zelf nog een klein beetje tomatensaus in je haar. Maar dat gaat allen teniet met jouw reactie. Trots als een pauw ben jij als je dat grote stuk helemaal zelf naar binnen hebt gewerkt.
Moe en voldaan ga je naar bed. Binnen een paar tellen slaap je diep. Nog even kijk ik naar je, hoe je heerlijk ligt te slapen en denk ‘lieve Tess, ook al ben ik soms boos, ook al is het niet altijd even gezellig en leuk. Weet dat ik erg trots op jou ben en dat ik erg van jou kan genieten!’
We gaan er samen een spetterend jaar van maken; op naar jouw vierde verjaardag!
Liefs,
Mama
Ik ben drie en ik doe het nie…
Nog altijd sta ik versteld hoeveel je van je kind kan houden. Hoe gehaast een ochtendritueel samen ook is. Hoeveel frustraties het kan opleveren als Tess weer de ‘ik-ben-twee-en-ik-zeg-nee’ of de sinds kort ingegane fase ‘ik-ben-drie-en-ik-doe-het-niet’ met de bijbehorende drama uit de kast haalt. Hoe erg je dit mist als je een weekendje zonder kind bent.
Ik ben erg blij met de ouderschapsverdeling van J. en mij. Zo kunnen we naast de verplichte nummers (zoals werken) ook wat voor onszelf kunnen doen. Denk dan aan sporten en scouting. Ook ben ik blij met familie. Zij maken het mogelijk dat J. en ik ook met z’n tweeën nog dingen kunnen ondernemen.
Altijd maar zorgen voor
Al moet ik erg wennen aan altijd maar zorgen vóór, ten koste van je eigen identiteit. Vierentwintig uur per dag, zeven dagen in de week ben je in dienst van je kind. Begrijp me niet verkeerd, ik wíl ook voor haar zorgen. Maar soms heb ik periodes dat het erg lastig is om er nog energie uit te halen. Mijn identiteit ontleent zich aan het moederschap en dat is, met name, in drukke periodes niet geheel aan mij besteed. Naast moeder zijn wil ik nog zoveel meer: ik wil sporten, ik wil carrière maken, ik wil nog zoveel doen en zien. Maar tegelijkertijd wil ik ook (meer) tijd aan Tess besteden: samen met haar de wereld verkennen, samen leuke dingen doen, dingen ondernemen. Er zit gewoon te weinig tijd in een dag, in een week en zelfs in een jaar.
Gehoorzaam kind?
Volgens de boekjes worden 3-jarige peuters steeds gehoorzamer. Begrijpen ze beter waar de grenzen liggen. Leren ze dat ze niet altijd hun zin krijgen en dat ze dan minder vaak of minder lang boos zijn. Daar houd ik me maar aan vast, want ook al kan ik erg genieten van onze dochter. Onze dramaqueen kan ook echt wel laten merken als ze ergens niet mee eens is. Maar dát, dat is na deze heerlijke feestelijke dagen, voor het moment even niet van belang en snel vergeten. 🙂
De feestelijke dagen gaan nog even door, want ze mag nog twee keer trakteren. Én daarna…? Dan gaan we lekker van een welverdiende vakantie genieten met heel veel leuks op het programma!