Zo! Het was me wel een therapie sessie. Heftig, maar zo opluchtend!
Gek genoeg had ik niet verwacht dat er zoveel opgekropte emoties in mij verstopt zat achter deurtjes van tijden geleden. Ook had ik niet verwacht dat we bij een tweede sessie al de vinger op de pijnlijke plek konden leggen en ik – zonder spraak – vrij gaf waar ik het meeste last van heb.
Na een ontspannen kopje thee en wat koetjes en kalfjes gepraat willen we weer beginnen om de energie verbindingen te leggen. Ik ben benieuwd wat er moet gebeuren als je de controle vrijgeeft en ze wil het voordoen, maar dat lukt niet. De angst om controle te verliezen springt met al z’n krachten naar voren. Ik schrik er zelf van.
De therapeute merkt het en gooit het programma om. Ik sta op een rond vloerkleed waarop ik de controle houd en alle emoties achter deurtjes op sluit. Ik krijg de kans om door te stappen naar een volgend vloerkleed waar ik mezelf kan zijn zonder alles wat in mijn rugzakje zit en op mijn schouders duwt.
Hoewel ik echt wel wíl stappen, lukt het me niet. Er wordt mij uitgelegd dat dat komt door een onzichtbare glazen muur, gevuld met alles wat me tegenhoudt om mezelf ‘vrij’ te geven. Alles wat ik ooit heb meegemaakt en waardoor ik in een soort overleving-stand ben gegaan zit in die onzichtbare muur. Als ik in mijn hoofd allerlei mogelijkheden ben afgegaan die in die muur zitten en waarvan ik mijzelf wil bevrijden voel ik dat de druk minder wordt en lukt het me – onder het ‘genot’ van vele tranen – om de stap te maken.
Ik voel me vrijer, opgelucht, maar weet ook dat ik er met deze stap nog lang niet ben. Het proces is pas net begonnen.
Wat raakt me het meest?
Om ‘vrij’ te zijn moeten we achterhalen welke pakketjes achter de deurtjes mij het meeste raken. Verschillende gebeurtenissen komen aan bod. Deze meeste aspecten heb ik voorafgaand van de therapieën op het intakeformulier genoteerd.
De therapeute pakt een pakketje van een gebeurtenis en probeert d.m.v. energie te achterhalen wat mij raakt. Als ze dichterbij komt deins ik achteruit, het lijkt alsof ik achteruit geduwd wordt. We proberen de negatieve energie uit het pakketje te halen. Gelijk merk ik een vooruitgang en zo komen we met verschillende gebeurtenissen steeds dichterbij.
Ik wil niet meer, we stoppen. We zijn er nog niet, maar het kost erg veel energie (en emotie; lees tranen) om de pakketjes ‘vrij’ te geven. En hoewel ik bij ieder pakketje mij steeds opgeluchter voel kan ik mijzelf niet helemaal loslaten. De controle is minder geworden, maar nog altijd een groot onderdeel van mijn mechanisme. Loslaten is beangstigend, maar ook bevrijdend.
Mijn liefde voor naasten
De insteek van de therapieën is ook dat ik minder tegen mijn naasten snauw. We zijn beide nieuwsgierig hoe ik reageer op J. en Tess. Om beurten komen ze aan bod. Tess haar energie vindt gelijk de weg naar mijn hart. Er zitten dus geen schuldgevoelens of andere negatieve energie verbindingen tussen haar en mij. Gelukkig! Ergens ver weg was ik hier toch wel bang voor.
Bij J. voel ik dat het niet helemaal vanzelf gaat. Hij zit wel degelijk in mijn hart, maar er zitten wel wat emoties op de banen van gebeurtenissen in het verleden. Heel gek is dat natuurlijk niet, iedereen in een relatie kent wel een ruzie of meningsverschil en als dit niet uitgepraat wordt maar ‘gewoon’ achter een deurtje gezet wordt kan dat uiteindelijk de emmer doen vollopen. We maken het emmertje leeg, alle negatieve energie uit het verleden wordt gewist.
We eindigen de sessie weer op de behandeltafel, maken de ‘prullenbakjes’ leeg en ik ontspan geheel onder de aanrakingen op mijn hoofd om alle heftige emoties van deze sessie los te laten.
Conclusie
Als ik dit bericht zo terug lees kan ik mij bijna niet meer inbeelden dat het zo’n heftige sessie was. Het opschrijven en teruglezen geeft juist weer dat zweverige accent aan deze therapie. Het komt door die energie verbindingen en -banen. Doordat deze niet tastbaar zijn klinkt het mijns inziens al snel zweverig. De nuchtere Daphne die kan daar geestelijk moeilijk bij. Hoe kan deze therapie mij zo erg raken?
De heftige sessie eist wel zijn tol. Hoewel ik mij helemaal ontspannen en vrijer voel, merk ik ’s avonds dat de fut eruit is. De energie is ver te zoeken… In dit proces ben ik op zoek naar mijn nieuwe/veranderde ik, maar ik kan het aan en ik ga mezelf overwinnen! Ik neem de sprong!
Wil jij ook een cursus Mindfulness doen?
Hee Daphne,
Je kunt leuk schrijven Daphne. Bijzonder hé, dat energie werk! Ik heb er ook ervaring mee. Precies hoe jij het ook omschrijft: soms zit je op zo’n punt dat je geen zin hebt om alles te bespreken. Dan merk je gewoon dat je lichaam ‘vast’ zit en wil je dit gaan aanpakken.
Knap dat je dit zo open en eerlijk op dit kanaal plaatst. Ik ben erg nieuwsgierig hoe het vervolg eruit ziet.
Groetjes!
Hee Rianne,
ik lees nu pas je reactie! Ja bizar dat het zo werkt hé! Ik hoop dat ik in één van de komende maanden een nieuwe afspraak kan maken – we zullen zien hoe het verder verloopt en hopelijk blijf ik het zo positief ervaren!
Groetjes! 🙂