Bij ons laatste bezoek aan het consultatiebureau krijgen we een doorverwijzing naar het ziekenhuis. Doordat Mia vrij lang in stuit heeft gelegen is de kans op heupdysplasie hoger. Het betreft dus een “preventieve controle heupafwijking baby”.
Ook dit keer ben ik onder de indruk van hoe je brein werkt. Na de verwijsbrief ging ik namelijk extra goed opletten of er ‘afwijkingen’ te zien zijn. Beweegt ze haar linker beentje nu minder mee? Houdt ze haar rechter beentje nu in een rare stand?
Dan komt de dag van de waarheid. De afspraak op radiologie. Dat klinkt zo heftig -radiologie-. Na Mia te hebben ingeschreven in het ziekenhuis (wist je dat je daar officieel een ID-kaart voor moet hebben!?), loop ik door naar afdeling Radiologie. Ik word doorverwezen naar wachtruimte C. In verband met Corona hebben ze op verschillende locaties wachtplekken gecreëerd. Zo kunnen mensen toch zittend wachten op hun afspraak met voldoende afstand tot elkander.
Na een kleine vijf minuten worden we opgeroepen. Mia moet haar broek uit en romper omhoog. De luier mag aanblijven. Doordat het om een echo gaat mag ik – met al mijn sieraden – gewoon blijven, ondanks de brief waarin staat dat het niet mag. De ontvangen brief is dus een standaardbrief, ideaal om extra verwarring te zaaien bij leken zoals ik! Of zou het expres bangmakerij zijn?
Echometingen; is geel goed?
Er is een soort houder op de ligtafel gemaakt waar Mia op haar zij tussen past. De luier gaat los, zodat ze een echo kan maken van het heupje. Mia reageert niet eens op de gel, ze ligt alleen vol interesse naar het scherm te kijken.
De kom van het heupje komt in zicht. Het beeld wordt stopgezet en er worden wat metingen gedaan. Het systeem piept en het lijntje wordt van groen, geel. In mijn hoofd ben ik aan het denken, geel is nog geen rood. Is geel goed of moet het groen blijven? Betekent geel dat de afwijking te groot is? Ik tuur nog wat beter naar het scherm maar wordt er niet wijs van.
Na drie verschillende beelden van dezelfde heup te hebben opgemeten komen de verlossende woorden; “deze kant ziet er goed uit”.
Heup nummer 2
De luier gaat weer vast en dan draai ik Mia op haar andere zij. Deze kant gaat op dezelfde manier. Nu ik weet dat geel niet perse ‘fout’ hoeft te zijn sta ik er een beetje bij te kijken. Ik weet niet wat ik moet denken…
Gelukkig werkt Mia nog steeds goed mee en nog sneller dan aan de andere kant klinkt; “ook hier is niets raars te vinden”.
Mia is dus met vlag en wimpel GESLAAGD! Als één van de meest trotse moeders kleed ik Mia weer aan en met een glimlach van oor tot oor verlaat ik het ziekenhuis. Niets niet spreidbroekjes voor ons.
Na dit onderzoek moest ik wel even de spanning van me af wandelen. Ongemerkt maak je je toch wel meer zorgen dan nodig is.