Het hartje klopt! Wat een heerlijk, maar eigenlijk ook ietwat raar gevoel geeft dat. Het voelt allemaal nog wat onrealistisch aan, ook al zie je het op de echo. Het moet echt nog bezinken dat het écht zover is. Maar ook wel een mijlpaal zwangerschap: de helft is bereikt!
Ik denk dat het pas echter voelt ná de 20-weken-echo en laten we die nou ook toevallig gehad hebben! Lees dus snel door over het positieve resultaat met een piepklein grijs randje.
Omdat de termijnecho positief is en het einde van het eerste trimester nabij hebben we het Tess ook verteld. We willen niet dat zij als één van de laatsten het leuke nieuws te horen krijgt. Het voordeel is dat ze nu alles bewuster meekrijgt en al zo ontzettend veel snapt. Het nadeel is dat ze nog wel heel lang moet wachten voordat ze haar broertje of zusje kan vasthouden.
De weken vliegen momenteel voorbij, druk met andere zaken – zoals het huis netjes maken voor de verkoop. Voor je het weet is het alweer tijd voor de volgende afspraak.
Heerlijke peuterwijsheden
Als ik Tess vertel dat we naar de verloskundige gaan (16 weken controle) pakt ze een klein knuffeltje. Ze vraagt; ‘gaat ze hem er nu uithalen mama?’ Mijn antwoord is dat mijn buik eerst heel groot moet worden, voordat de baby eruit kan komen. Het antwoord dat dan volgt is niet voor herhaling vatbaar 🙂
Eenmaal bij de verloskunde laat Tess het knuffeltje aan de receptioniste zien. Ze verteld erbij dat het haar cadeautje is voor de baby. Anders heeft de baby helemaal geen speelgoed en dat is toch wel zielig. Ze belooft dat ze het knuffeltje goed zal bewaren, zodat ze die aan haar broertje of zusje kan geven. *smelt*
Afspraak twee @ verloskundige
En dan is het tijd voor de controle. Mijn bloeddruk is mooi laag, het hartje klopt fantastisch met 150 slagen per minuut en de baarmoeder is al goed onderweg richting de navel. Daarnaast heb ik nog steeds (bijna) geen last van kwaaltjes. Een heerlijke zwangerschap, in ieder geval tot nu toe. De afspraak is dan ook vrij kort en binnen een paar minuutjes staan we alweer buiten.
Het lijkt nog zo onwaar
Ook al voel ik mijn buik groeien, voel ik wat fladderen en heb ik het hartje gehoord. Nog steeds lijkt het allemaal zo onwaar. De vele veranderingen komend jaar maken het lastig te bevatten dat Tess grote zus gaat worden.
Normaal ben ik niet zo sentimenteel – hallo hormonen – maar baby twee gaat gewoon komen in een ander huis. Het huis, waar Tess in geboren is, gaat het verhaal afmaken bij een ander stel. Nu het dichterbij komt is het wel moeilijk om het huis te verlaten waar we zoveel ontzettend mooie herinneringen hebben gemaakt.
Herkenbare onzekerheden?
Als de 20 weken mijlpaal dichterbij komt krijg ik wat meer pijntjes. Soms steekt het ineens in mijn buikspieren, bandenpijn misschien? Daarnaast kan ik niet meer lang staan door een drukkend gevoel ‘van onderen’.
Ik Google ook veel op gewichten. Hoeveel is normaal om aan te komen? Kom ik niet teveel aan? Is het normaal dat mijn buik nog bijna niet zichtbaar is? Hoewel we dit alles al een keertje hebben meegemaakt blijft het allemaal een grijs gebied. Onzekerheid… Ze zeggen dat bij een tweede je veel sneller een buik ziet, maar ja er zijn blijkbaar altijd uitzonderingen.
Heel voorzichtig ontstaat er eindelijk een boller buikje. Nog niet echt een overduidelijk een zwanger buikje… Maar dat zal nu spoedig volgen denk ik.
Geboortefotografie
Een week voor de 20 weken echo heb ik een afspraak met een geboortefotografe. Ik heb er dit keer bewust voor gekozen om een geboortereportage te laten maken. Ik heb bij de geboorte van Tess toch eigenlijk heel veel momenten gemist, met name omdat je in een eigen cocon zit om de pijn op te vangen. Ook na de geboorte en het lange wachten op de nageboorte heb ik veel stukken gemist en ik denk als je daar foto’s van hebt meer kunt plaatsen.
Na het zien van de foto’s en het leuke gesprek over wensen, ook maar gelijk een afspraak gemaakt voor een zwangerschap fotoshoot. Altijd wel fijn als er een soort van klik is met de fotografe, dus perfect om zo vooraf kennis te maken en vast wat dingen door te nemen!
20 weken echo
En dan is het eindelijk zover! De afspraak in het ziekenhuis voor de medische echo. Eerst staan we in de file voor de parkeerplaats, de parkeerplaats is vol en er is een 1 auto uit, 1 auto in principe aan de gang. Gelukkig zijn we ruim op tijd vertrokken en hebben we wat speling.
Als we na bijna 10 minuten wachten de poortjes door kunnen, rijden we vrij ver naar voren. Meestal is daar wel een plekje te vinden en we hebben gelijk. We parkeren snel en lopen dan naar binnen. Nog van circa 4 jaren geleden weet ik ongeveer waar ze zitten en nemen plaats in de gang tot we naar binnen geroepen worden.
We kletsen wat over van alles en mogen al snel naar binnen. De beste mevrouw heeft een fijne sfeer om zich heen, ze stelt je eigenlijk gelijk gerust. Eerst even wat algemene informatie doornemen, waarna ik al snel kan gaan liggen om naar onze wurm te kijken.
De baby is al groter dan ik me had voorgesteld. Ontzettend mooi om de bewegingen te zien en daarbij ook te voelen.
Aan de hand van een checklist werken we alle ‘verplichte’ foto’s af. Zit alles erop en eraan? Is alles goed ontwikkeld? Het is mooi om naar je kindje te kunnen kijken én het is fijn als er steeds meer vinkjes gezet kunnen worden.
Om goed naar de rug te kijken wordt mijn buik even gemarteld om wurm iets te laten draaien. Gelukkig reageert de baby en kan ook dit worden afgevinkt!
Net als de 20-weken-echo bij Tess heeft ook deze kleine korte beentjes, nog net op de onderste lijn van de curve. Niets om ons zorgen over te maken 🙂
Placenta Previa
Een onzichtbare deken valt van je schouders als alles van het kindje is goedgekeurd. Er groeit – voor zover te zien – een gezond kindje in mijn buik en dat geeft een erg dankbaar gevoel.
Wat ik me niet kon herinneren van de vorige keer is dat er ook gekeken wordt naar de ligging van de placenta. Schijnbaar ligt op dit moment de placenta nog deels voor de baarmoedermond, wat dus de natuurlijke uitgang blokkeert. Gelijk zei de beste mevrouw geruststellend dat we ons niet druk hoefden te maken, door het groeien van de baarmoeder kán de placenta nog mee omhoog verhuizen.
Ongeveer 5% van alle zwangere vrouwen krijgen tijdens de medische echo te horen dat zij een laag- of voorliggende placenta hebben. Gelukkig is er nog hoop en wacht ik rustig af tot de volgende echo met 30-32 weken. Duimen jullie met mij mee dat een thuisbevalling toch nog mogelijk blijft?