Soms ben ik een echte ‘brul-mama’. Ik schreeuw tegen mijn kind, pas daarna komt het schuldgevoel en zeg ik tegen mezelf; nooit weer!
Helaas ben ik sinds het dreumestijdperk al meerdere keren uit mijn slof geschoten. Ik neem me iedere keer voor: rustig blijven, tot tien tellen, goed plannen, even weglopen. Maar… Ik heb niet iets gevonden dat voorkomt dat ik een bulderende spraakwaterval afsteek tegen mijn, nogal geschrokken, dochter. Iemand dé tip?
Tess kon al vrij snel praten en ze kan dus ook al erg goed duidelijk maken wat ze wel en niet wil. Met de meeste dingen wel handig, maar niet altijd. Ze haalt echt alles uit de kast om haar zin te krijgen, wil je toegeven dan wil ze ineens wat anders; vermoeiend!! “ik wil die schoenen aan! Ik wil geen brood. NEE, ik wil toch die schoenen. Ik zei toch dat ik pap wilde. Nee, ik wil geen pap, ik wil brood.” En ga zo maar door over willekeurige onderwerpen.
Frustraties en irritatie tot de bom barst
Ik probeer consequent te blijven, haar eerste keuze die is wat mij betreft leidend. Maar hoe langer ze volhoudt, hoe vaker ze van gedachten veranderd, hoe meer frustraties en irritaties het oproept. Tot zo ineens de bom barst. Gelukkig zijn mijn uitbarstingen hevig, maar kort.
Ik ben dus een ‘brul-mama’. Niet graag en niet veel, maar soms wel. Ik ben er niet trots op en ik wil er graag aan werken om dit te voorkomen.
Al vele blogs en tips heb ik gelezen, van alles heb ik geprobeerd toe te passen, maar tot op heden verlies ik nog steeds de controle. Hoe blijf je nou in godsnaam rustig als je iets al 10 al dan niet 20 keer vriendelijk, maar doch dringend hebt gevraagd? Of dat je gewoon compleet genegeerd wordt?
Als ik dan ook nog haast heb, omdat ik anders bijvoorbeeld te laat op mijn werk kom. En er gebeurd na 10 keer vragen nog niets, dan BEN IK ER HELEMAAL KLAAR MEE!
Angst dat dochterlief er wat aan overhoudt
Natuurlijk schreeuw ik niet elke dag op vol volume tegen mijn dochter, maar ik wil het liever helemaal niet. Dit voorbeeld wil ik niet meegeven. Na mijn uitval bied ik dan ook altijd mijn excuses aan en leg ik kort in Jip en Janneke taal uit waarom ik uitviel. Mijn grootste angst is dat ze bang voor mij wordt, dat ze zichzelf niet bij mij durft te zijn of dat ze er wat aan overhoudt als ze ouder is.
Ik denk dat ik met name schreeuw als ik zelf moe ben en/of het te druk heb. Dan is iets me al snel te veel en spring ik sneller uit mijn vel.
Als baby was Tess een heerlijke slaper en ze sliep al vrij snel door. Sinds Tess 1 jaar is, slaapt ze erg slecht. Middenin de nacht wordt ze meerdere keren wakker. In het begin vond ik dat niet erg, ik gooide het op bijvoorbeeld een enge droom en gaf haar wat troost.
Vragen om (negatieve) aandacht ’s nachts
Nu ze wat ouder is begint het echte spoken. Ze wil steeds vaker, negatieve, aandacht ’s nachts. De eerste keer dat je er komt, omdat ze ontroostbaar huilt, heeft ze een enge droom gehad. Even een knuffel, wat lieve woorden en ze kalmeert snel. Vijf minuten later, als ik net weer in bed lig, begint ze weer te huilen en roepen; ze kan de slaap niet kan vatten. Daarna wil ze toch nog een kus, de keer daarop moet ze plassen, wil ze een andere knuffel in bed, en ga zo maar door. Hierbij wordt mijn geduld op proef gesteld. Kom je niet dan blijft ze huilen en roepen, dat kan ze makkelijk twee uren volhouden.
Als je er dan ’s nachts al vier keer bent geweest; hebt uitgelegd dat het niet de bedoeling is ’s nachts. Dat ze morgen weer aandacht krijgt en nu gewoon moet slapen en ze toch doorgaat met zaniken.
Dan komt het voor mij onvermijdelijke… “JE MOET NU ECHT OPHOUDEN. MAMA WIL SLAPEN!” Ik ben dan zo moe, geïrriteerd en er klaar mee! Het vervelende is dat ze na mijn nachtelijk brulmomentje altijd gelijk in slaap valt. En ik… Ik kan dan niet slapen, het schuldgevoel breekt mijn moederhart. Het liefste wil ik haar dan knuffelen, sorry zeggen en kusjes geven. Dus kijk ik later nog naar dat schattige slaap-snoetje druk ik gauw een extra kusje op haar voorhoofd… Om toch de volgende keer weer net zo uit mijn slof te schieten.
Bij anderen zit er een langer touwtje aan de bom
De bom barst trouwens (bijna) nooit in het bijzijn van anderen, op de een of andere manier kan ik dan meer hebben. Bizar hoe mensen in elkaar steken. Ergens wil je toch niet dat mensen zien dat je niet perfect bent en onbewust helpen lichaam en geest je hier schijnbaar bij. Misschien moet ik maar nooit alleen met haar zijn, zodat ik makkelijker mijn rust kan bewaren? Al heb ik mijn vraagtekens of dat haalbaar is…
Ik ben dus nog op zoek naar dé tip, hoe kan ik ervoor zorgen dat tegendraadse, zeurderige Tess niet onder mijn huid kruipt?
Bedenk voordat je reageert dat ik ook maar een mens ben, er al voldoende onzekerheid is over de opvoeding en ik mijn best doe in de opvoeding van een dame met een eigen willetje, waar ik zielsveel van houd en die ik nooit pijn wil doen!
Meer lezen?
Eén antwoord op “Ik schreeuw tegen mijn kind”