De tijd vliegt als je plezier hebt! En dat klopt zeker. Een paar prachtige weken achter de rug met het verhuizen. Door de vele hulp was het voor mij behapbaar, al moest ik in de avonden zeker een stapje terug doen.
Een aantal weken geleden konden we nog niet inschatten in welke tijd we nu zitten. Afstand houden van elkaar, hopen dat je niemand ziek maakt en de bijkomende onzekerheid is verschrikkelijk.
De afspraken bij de verloskundige zijn tussen 14 en 27 weken opgeschort (behalve de medische 20-weken-echo). Daar ik het derde trimester heb gehaald word ik nog wel braaf op de afspraken verwacht – alleen welliswaar. Het einde komt in zicht en dat maakt me enigzins ook huiverig door de ontwikkelingen van het Corona-virus… Meer hieronder;
Kleine porties eten en beginnende pijntjes
Hoewel mijn buikje bescheiden groeit, groeit de baby gelukkig wel goed. Dit betekent dan ook minder plek voor mijn organen en dat merk ik! Ik kan minder grotere porties eten (lees: heel vaak een beetje eten dus…), mijn veters strikken wordt een uitdaging en ook bij het fietsen ben ik sneller buiten adem.
Zo tijdens de verbouwing merkte ik wel dat ik wat te veel liep en stond en moest dat in de avonduren bekopen met een zere heup / steken in mijn bekken en harde buiken. Wat dat betreft ben ik blij dat de verhuizing zo snel is gegaan en we nu wat rustiger aan kunnen doen.
Het werken wordt wat zwaarder. Ik heb dan wel een zittend beroep, maar na 8 uren op een bureaustoel vertoeven stribbelt mijn stuitje tegen. Ik probeer zoveel mogelijk af te wisselen met wat wandelingetjes naar collega’s en bijvoorbeeld het toilet. Hoewel met de nieuwe maatregelen de wandelingetjes naar collega’s ook minder zijn…
Stuitligging
Alsof het Corona gebeuren en een deels voorliggende placenta niet voldoende onzekerheden met zich meebrengen besluit deze wurm ook nog lekker in stuit te blijven liggen. Tess lag eigenlijk altijd al goed om, dus het is even een omschakeling. De verloskundige gaf aan dat er nog wel genoeg ruimte is om te draaien, al zegt mijn gevoel dat dat niet meer gaat gebeuren.
Ik weet dat je nooit moet googelen, maar het is zo moeilijk om het niet te doen… Dus mijn zoekwoorden ‘stuitligging’ en ‘lage placenta’ laten me verschillende berichten lezen en bevestigen mijn vermoeden. “Als de placenta laag in de baarmoeder ligt of zelfs (deels) over de baarmoedermond kan dit een reden zijn waarom het hoofdje niet goed in het bekken past en de baby lekkerder ligt met zijn hoofdje naar boven.”
We zullen zien wat de volgende controle brengt, dan wordt er door middel van een echo gekeken naar de locatie van de placenta.
Maatregelen Coronavirus
Helaas vallen we midden in de broodnodige, maar strenge maatregelen tegen het Coronavirus. Zo mag J. bijvoorbeeld niet meer mee naar de controle. Ook deze (laatste) echo moet ik alleen bekijken en kunnen Tess en J. niet bij aanwezig zijn. Hoewel ik de maatregel heus wel snap, doet het toch pijn. Van deze (mogelijk) laatste zwangerschap wilde ik zoveel mogelijk bewust genieten en dat word mij akelig moeilijk gemaakt.
Stel je voor, mijn man is tegen de tijd dat ik moet bevallen verkouden of hij moet hoesten en ik moet in het ziekenhuis bevallen. Dan mag hij dus niet bij de bevalling aanwezig zijn. Hoe moet ik ons wondertje op de wereld zetten als hij er niet bij mag zijn?
Of een ander doemscenario, de placenta is niet verplaatst en ik moet een keizersnede. Mijn man mag er, mits gezond, tot nu toe nog bij aanwezig zijn. Daarna moet hij het ziekenhuis verlaten. Tess mag daarentegen helemaal het ziekenhuis niet binnenkomen. Een gebroken gezin als we juist compleet horen te zijn, die gedachte doet pijn.
Continu aanpassen aan de veranderingen
Het aanpassingsvermogen van iedereen wordt getest, maar voor zwangeren is het wel extra pittig. De hormonen die door het lijf gieren helpen echt niet mee!
Een grijze wolk van onzekerheid, verdriet en teleurstellingen overschaduwen deze zwangerschap en ik had het zo graag anders gezien.
Ik wilde zoveel mogelijk laten vastleggen tijdens de zwangerschap, bevalling en kraamweek omdat het waarschijnlijk onze laatste baby is. Maar ook hier wordt naar alle waarschijnlijkheid roet in het eten gegooid.
Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk ben ik blij dat het ons gegund is om een compleet gezin te worden. Maar diep van binnen ben ik boos dat het niet op de manier kan gaan zoals ik het voor ogen heb. Waarom moeten wij tegenslag op tegenslag verwerken?
Babynaam, kamertje en geboortekaartje
Maargoed, genoeg deprimerende gedachten. We gaan er verder het beste van proberen te maken! De verhuizing is rond en hebben genoeg tijd thuis om ons te focussen op de leuke dingen van een zwangerschap; het bedenken van een naam, het inrichten van het kamertje en uitzoeken van een geboortekaartje. To-be-continued.
In tussen; blijf nog maar even zitten wurm, hopelijk komen er snel rustiger tijden!