Sinds Tess is begonnen met school heeft ze het extra moeilijk. Van 6 weken 24/7 mama, naar 5 dagen school. Natuurlijk is dat heftig en moet ze wennen aan de vele indrukken. Daar had ik van te voren op gerekend. Wat wel erg lastig is, is dat ze niets van papa wil aannemen.
Iedereen die ons persoonlijk kent of regelmatig mijn updates leest weet dat Tess nogal temperamentvol is. Nu ze net begonnen is met school zie je haar worstelen met alle informaties en indrukken die in dat kleine hoofdje schieten. Ze is op zoek naar vastigheid, structuur in het nieuwe ritme met school.
Het resultaat momenteel? Vele driftbuien, met name rond etenstijd of slaaptijd. Dat is niet erg, begrijpelijk zelfs. Wat ik wel erg lastig vindt, is dat mannen niet goed zijn volgens Tess. Haar precieze woorden (al schreeuwend); ‘nee papa, jij bent geen vrouw!’ en ‘papa, jij moet weg!’ Deze heftige voorkeur voor mama is zwaar. Voor ons allemaal.
Een-ouder-focus
‘Nee! Mama moet het doen!’ of ‘Ik wil mama!’ zijn ook veelgehoorde zinnen in ons huishouden. Zo gauw papa een stap in de richting zet van dochterlief gaat ze te keer. Schoppen, slaan, duwen, J. heeft dan wat te ontgelden.
En waarom? Ik durf dat niet te zeggen. Tess vindt alleen dat J. haar niet mag helpen, soms mag hij zelfs niet eens praten… Wat ze wel goed vindt is papa gebruiken als haar eigen persoonlijke butler. Het ene commando volgt het andere commando op. Alleen worden commando’s niet opgevolgd… Als iemand iets wil kan dat gewoon gevraagd worden. Als we Tess daaraan herinneren barst al vlug de bom.
Exorcisme?
Een driftbui. Iets waar we redelijk bekend mee zijn. Echter deze keer had dochterlief wel een driftbui 2.0. Madam gaat tekeer alsof ze bezeten is. Schreeuwen, tot grommen aan toe. Slaan in de rondte. Haar gezicht loopt rood aan, haar ogen bloeddoorlopen, haar lip krult over de tanden als een dier in de aanval.
Wat is er gebeurd met mijn kind? Papa probeert haar te kalmeren. Niets helpt. Ze gaat te keer op haar bed. J. en ik kijken elkaar aan. Zonder woorden besluiten we; deze keer is voor J.
Ik ben niet altijd aanwezig en ben niet altijd thuis. Ze moet ook dingen aannemen en accepteren van J. Ik houd me dus wat afzijdig, maar wat is dat lastig! Als ze zo tekeer gaat wil mijn moederhart haar alleen maar vasthouden. Haar toefluisteren dat emoties uitten helemaal niet verkeerd is, dat alle indrukken van school heftig zijn. Ik weet echter ook dat als ze in een driftbui zit je het alleen maar kunt afwachten, niets is goed, niets kan en niets mag.
Snel spiek ik even bij Mia, die slaapt er gelukkig doorheen. Door het raam kijk ik de straat op, ik zie de buurman. Wat zal hij wel niet denken? Ik weet namelijk zeker dat hij goed meekrijgt dat er hier een kind hard loopt te schreeuwen…
Anti-mannen
Ik hoor wat papa zegt en wat hij probeert om Tess te kalmeren. Het liefste stap ik ook de kamer in en wil ik tips geven, papa verbeteren. Natuurlijk weerhoud ik mij daarvan. Ik ben me ervan bewust dat dat het alleen maar erger kan maken. En daarbij betekent het niet dat míjn manier dé manier is. Je krijgt geen handleiding bij je kind…
Wat het voor mij moeilijk maakt is het gegeven dat papa gelijk al 1-0 achterstaat. Hij is namelijk een man.
Tess is de laatste tijd erg mama, of meer algemeen vrouwen-gericht. Bijna tegen eenkennigheid aan. Het is een fase, een heftige voorkeur voor mama fase….
Spelen met een jongetje? Dat kan toch niet!? Dat is namelijk geen meisje.
Juffen, oma’s en buurvrouwen krijgen de leukste verhalen te horen, maar zo gauw er een man een vraag stelt wordt ze enigszins verlegen.
In mijn achterhoofd galmt dan ‘het is een fase, een fase, een fase, een fase’.
Als sneeuw voor de zon
En dan plotseling – een uur!! later – is ze er weer. Ze is weer aanspreekbaar. ik kom er ook snel bij en samen met J. helpen we haar in de pyjama (normaal zou ik het vertikken – dat kan ze zelf), maar nu is ze naarstig op zoek naar geborgenheid. Nog na snikkend geeft ze aan dat haar vinger pijn doet en dat ze zichzelf daarmee niet kan aan- of uitkleden. Was dat het hele euvel? We zullen het nooit weten, er alleen naar gissen. We knuffelen nog eventjes, geven een kus voor het slapen gaan en dan valt ze eindelijk diep in slaap.
Hoe is deze terror-driftbui ontstaan?
Het kan maar zo dat het mini-wondje aan haar vinger de trigger is geweest.
Zou ze daarmee geprobeerd hebben om (negatieve) aandacht te krijgen van de juf? Daarna bij de BSO en ook nog bij papa en mama. Maar niemand gaf haar de geborgenheid en aandacht die ze graag wilde!?
Waarschijnlijk kreeg ze een pleister en daarmee was bij de juf al snel de kous af. Thuis liet ze haar vinger met pleister zien. Wij vroegen of ze er een kusje op wilde, dat wilde ze niet en daarmee was het voor ons klaar. Was dat ook voor haar?
Deze gebeurtenis in combinatie met de indrukken, moeheid en het moeten delen van mijn aandacht met Mia zal zeker meespelen.
Mijn duimen draaien overuren in de hoop dat ze snel went aan het nieuwe schoolritme!
Eén antwoord op “Heftige voorkeur voor mama”