Eigenlijk heel plotseling is het gegaan. Op een willekeurige avond gaat mijn telefoon. Enkele weken (misschien zelfs wel maanden) geleden hebben we een bod uitgebracht op een huis. We werden – helaas – overboden en hebben het daarbij daarna ook gelaten.
Het zat bij ons niet eens in de planning om een ander huis te komen. Dit huis kwam gewoon zomaar op ons pad en bevatte een garage waar J. tot dan toe alleen maar over kon dromen.
Maar goed, terug naar het telefoontje. Door onvoorziene zaken kwam het huis terug in de verkoop, of we nog interesse hadden. Slik! Die zagen we niet aankomen. We hadden ons er net goed en wel bij neergelegd dat we nog een paar jaartjes in dit huis zouden wonen.
Toch hoefden we er niet lang over na te denken. Die mooie garage, grotere tuin en nog een aantal puntjes zoeken we toch wel in een volgend huis. Wanneer kom je zoiets weer tegen?
Je koopt natuurlijk geen bosje bloemen, dus we hebben er goed over gesproken die avond. Onze eindconclusie: we gaan de sprong wagen! Dit moest gewoon zo gebeuren.
De volgende dag in mijn lunchpauze bel ik de mensen op. Na een kort gesprek zijn we erover uit en hebben we een mondelinge overeenkomst! Wow! We hebben een ander huis gekocht!
Niet veel later ondertekenen we het koopcontract. We gaan een enerverende periode tegemoet, maar ontzettend tof!