Zoals al eerder geschreven ben ik soms een brul mama en dat vind ik verschrikkelijk. Tot vandaag mijn zelfbeeld geheel in duigen viel. Mijn hoofd verloor van mijn gevoel, het was een klein moment van zwakte. Plots belanden mijn vingertoppen op de billen van Tess – hard. Verontwaardigd keek ze me aan en grote ronde tranen rolden over haar wangen. Dit is de dag dat ik mijn kind een tik gaf.
Wat gebeurde er? Het was een moment van verstandsverbijstering. Het besef komt; ik heb mijn kind geslagen.
Gelijk pakte ik Tess vast. Ik hoor mezelf sorry zeggen. Ik blijf maar sorry zeggen. Als Tess en ik gekalmeerd zijn leg ik uit dat dit niet had mogen gebeuren. Ik fluister; ‘Mama mag jou niet slaan. Niemand mag slaan.’ Ik kan wel door de grond zakken. De waarom-vraag spookt door mijn hoofd. Ik vraag haar of ze me wil helpen, dat ik niet alles alleen kan. Tess begrijpt het en is de ochtend ontzettend lief. Ze is zo wijs voor haar leeftijd. Deze omslag in gedrag maakt dat mijn hart nog harder huilt om wat er gebeurd is.
Waarschuwen
Toen Tess jonger was waarschuwde ik wel dat als ze ergens niet mee ophield ze billenkoek zou krijgen. Eén keer voegde ik daden bij mijn woorden en drukte mijn hand op haar billen. Het was niet slaan – alleen maar het drukken van mijn hand op haar bil. Ze schrok er niet echt van, maar het hielp wel. Ze kwam los uit het moment en haar gedrag veranderde.
Vanaf dat moment besloot ik er niet meer mee te dreigen. Een loos dreigement helpt niet en ik wil helemaal geen lijfstraf uitdelen aan mijn kind. Ze moet nu bij onacceptabel gedrag op de onderste tree van de trap zitten en dat helpt vele malen beter!
Het is ook daarom dat ik er met mijn hoofd niet bij kan wat er deze ochtend precies gebeurde. Ik weet wel beter, ik wil niet slaan, maar waarom kon ik het dan niet voorkomen?
Reflex-tik
Nog één keer eerder is het me voorgekomen. Ik gaf Tess een kleine tik. Het was een reflex-tik. Niet dat ik het daarmee goed wil praten, absoluut niet. Tess sloeg mij in het gezicht – hard, en ik tikte meteen terug. Het overkwam me en ging gelukkig niet hard. Ik schrok er zelf van en Tess ook!
Hoe leg je een kind uit dat je niet mag slaan als je het zelf wel doet? We hadden na dit incident dan ook een goed gesprek. Tess begreep het en zei gelijk; ‘Niet slaan, dat doet pijn. Slaan is niet lief.’ Nog steeds zoekt ze wel grenzen op, maar het is niet meer voorgekomen dat ze me zo hard in mijn gezicht sloeg.
Besef
Als ik terugdenk aan de gebeurtenissen heb ik nu dus al drie keer mijn dochter geslagen. En dat besef doet pijn, het breekt mijn moederhart. En ik weet dondersgoed dat slaan een uiting is van een gevoel van onmacht. De eerste twee keren kon ik nog enigszins relativeren. Laten we vooropstellen dat ik echt absoluut niet voor lijfstraffen ben en dat ik dus mijn kind hier niet aan wil blootstellen.
De tik van vanmorgen, die kan ik nooit meer los laten. Het komt ook door het moment waarop het gebeurde. Het is niet dat ze té lang doorzeurde. Er ging geen ellenlang gebeuren vooraf. Ze stapte uit bed toen de wekker ging en ze was tegendraads. Ze wilde niet naar de WC gaan terwijl ik kon zien dat ze heel nodig moest. En op dat moment, dát moment sloeg ik haar. Ik hoor je denken; “Daarom!?” Ja precies, precies de gedachten wat in mijn hoofd omgaat. Hoe kan het gebeuren dat ik om zo’n kleinigheidje plots een tik uitdeelde, voordat ik er erg in had. Mijn vingertoppen raakten ineens haar huid…
Beangstigend
Altijd al heb ik bewondering gehad voor ouders die zich goed kunnen inhouden, hun woede kunnen beheersen als kinderen het bloed onder je nagels vandaan halen.
Ik kan een schreeuwbui niet eens inhouden als Tess peutergedrag vertoont… Hoe moet ik dít overleven? Ik verlies het vertrouwen in mezelf, ik heb geen controle over mezelf en dat beangstigd me.