In het vorige blog heb ik jullie meegenomen in mijn kraamweek! En ik heb jullie al verteld over mijn fitte zwangerschap. Nu wil ik jullie graag vertellen over mijn bevalling, de bevalling die mij moeder maakte. Deze kwam, ook al was ik al 39 weken en 3 dagen op weg, toch erg onverwacht! Jullie weten al dat ik niet heel fit in de kraamweek was. Benieuwd hoe dat was tijdens de bevalling?
We besluiten zoals de meeste avonden rond 23.00 uur naar bed te gaan. Het rommelde al wel wat, maar ik dacht dat ik die dag gewoon te druk was geweest.
Eenmaal in bed lukt het me niet de slaap te vatten en ik sluip stilletjes naar beneden. Zo kan J. wel wat slaap pakken. Het besef kwam nog niet echt binnen dat we de volgende dag ons baby’tje vast konden houden.
Om ongeveer 04.00 uur had ik erg koude voeten en ik besluit J. te bellen, of hij even sokken wilde brengen. Bijzonder eigenlijk hé, waar je op zo’n moment over nadenkt!
J. kwam snel naar beneden en nam me vlug mee naar boven. Hij zag de bevalling al plaatsvinden op de keukentafel en daar had hij niet zo’n behoefte aan, de schat!
Eenmaal boven ging J. de weeën timen. Ik had, gelukkig, buik-weeën en kon ze goed opvangen. Naarmate ze sterker worden en regelmatiger komen lukte het me niet meer liggend. Staand trok ik me terug in mijn coconnetje.
Dat is het moment dat J. de verloskundige belt. Een klein uurtje later komt ze langs en na controle bleek ik al 5 cm ontsluiting te hebben. Dit gaat de goede kant op! Ze adviseerde even in bad te gaan en verteld dat ze later terug komt.
Weeën opvangen in een eigen wereldje
De tussenperiode verliep in een waas en ik was erg geconcentreerd op het opvangen van de weeën, J. liet in tussen wel het bad vollopen zodat ik even kon ‘ontspannen’… Ik weet niet precies meer hoelang ik in bad het gezeten, maar op een gegeven moment werd het zo oncomfortabel dat ik er gewoon uit moest. Mijn wens was een thuisbevalling, maar ik was klaar met de pijn en zei J; “bel maar, ik wil pijnstilling, op naar het ziekenhuis.”
Eerst hielp J. me uit bad en met afdrogen, daarna belde hij gelijk de verloskundige en ze kwam snel langs. Achteraf vertelde ze me dat zulke wensen meestal betekenen dat het niet heel lang meer zou duren. Het was onderhand ergens tussen 7.00 en 7.30 uur. Ze vertelde me dat ik 9,5 cm ontsluiting had, dat het te laat was om naar het ziekenhuis te gaan en dat ze mijn vliezen ging breken.
Ik kan me nog goed herinneren dat het als een opluchting voelde, dat we toch niet naar het ziekenhuis hoefden te gaan. Stiekem wilde ik dat namelijk helemaal niet.
De vliezen zijn gebroken
Het moment dat de vliezen braken kan ik me helemaal niet meer herinneren, ook niet dat intussen ook iemand van de kraamzorg was gebeld en aan was gekomen. Ik was helemaal gefocust op de weeën. De verloskundige probeerde ondertussen om het laatste randje weg te masseren, dat voelde niet prettig, maar ik wilde maar wat graag dat onze kleine eruit kwam dus liet het maar gebeuren.
Om 7.45 uur was het zover ik had welgeteld 1 perswee en mocht mee persen, de clichés zijn overigens helemaal waar! Het voelt écht alsof je moet poepen. Met een oerkracht probeer je het kleine wezentje in je buik eruit te werken. Helaas heb ik daarna geen echte persweeën meer gehad en heb ik op eigen kracht onze Alien eruit geperst (en als een Alien ziet een baby welke net uit een geboortekanaal komt er echt uit)!
Of het nou kwam dat ik geen echte persweeën meer kreeg of een andere reden, iedere keer zakte het hoofdje weer terug en raakte ik steeds vermoeider. Na bijna twee!!! uren persen wilde de verloskundige een knip gaan zetten en al snel werd de verdovingsspuit gezet. Ik wilde alleen absoluut niet nu nog ingeknipt worden en met al mijn resterende kracht lukte het mij om het hoofdje eruit te persen! Yes, knip bespaard gebleven! Achteraf gezien was een knip misschien beter geweest, maar moment suprême was ik erg blij dat het niet nodig was.
Na twee uur persen was ze er eindelijk
Nog één keer persen en daar was ze dan, ons wezentje werd op mijn buik gelegd. J. mocht de navelstreng doorknippen en vervolgens werd Tess helemaal gecontroleerd en moest ik nog ‘bevallen’ van de placenta.
Dit laatste duurde bijna te lang en was echt geen pretje. Ik wist dan ook niet dat je binnen een uur na de bevalling van de placenta moet zijn bevallen en dat dit anders operatief moet gebeuren.
In tussen zat de trotse papa met onze dochter in de armen.
De nageboorte van de placenta
De placenta wilde bij mij niet loslaten en na 45 minuten besloten ze, natuurlijk wel in overleg met mij, aan de navelstreng te trekken en op de buik te drukken in de hoop dat de placenta zou loslaten. Als ik eraan terugdenk doet het me spontaan weer pijn. Dit wens je echt niemand toe!
56 minuten na de geboorte van Tess kwam eindelijk de placenta los, een minuutje later en de ambulance was gebeld om me af te voeren naar het ziekenhuis. Pfff, op het nippertje dus!
De periode hierna weet ik ook niet zo goed meer, ik had vrij veel bloed verloren en het duurde even voordat ik besefte wat er allemaal was gebeurd. Wel werd al snel Tess aan de borst gelegd, dat zorgt er voor dat het bloeden van de placenta wond sneller stopt is mij verteld.
Een aantal uren later (en wat eten verder, want honger dat had ik !) was ik langzaam maar zeker op de roze wolk geklommen en erg blij met het kleine wondertje!
Heb je nog niet gelezen over mijn kraamweek, doe dat dan hier; Kraamweek
Of klik door naar de ervaring van mijn tweede bevalling.
4 antwoorden op “De bevalling die mij moeder maakte”