Als ik mensen in onze omgeving mag geloven is dit een bijzondere locatie voor een vakantie. Vaak krijgen we de vraag hoe we aan Georgië dachten als vakantiebestemming. Eigenlijk heel simpel; zoek naar ongerepte natuur, voldoende mogelijkheden voor toeren in een 4×4 en niet te ver vliegen en je komt al vrij snel bij Georgië. Lekker op avontuur middenin de Kaukasus. Zo staan we tijdens onze reis vast achter een berg stenen, met geen optie om terug te gaan… Hoe nu verder? Lees snel verder over onze camperreis Georgië met kinderen.
We reizen niet via een reisorganisatie, maar hebben zelf de vliegtickets en de camper los geboekt. Het contact met de camper-verhuurder gaat vooraf wat moeizaam. Ze hanteren geen aanbetaling en reageren ook niet echt op vragen wat er precies aan inboedel in de camper aanwezig is. We besluiten er niet teveel bij te verwachten en als we wat missen kunnen we het vast ergens kopen. Eén dag voor vertrek krijg ik een whatsapp berichtje; hoeveel slaapzakken we nodig hebben. Ik vraag nog om kussens. Met een enigszins goed gevoel stappen we in het vliegtuig.
Ontvangst van de camper
Als we geland zijn stuur ik een whatsapp bericht. Ze komen eraan! We hoeven maar een kwartiertje te wachten voordat we de camper in ontvangst kunnen nemen. Een klein exemplaar, die je aan de achterkant verder uit kan klappen voor nog 2 (kinder)bedden.
Richting Azerbeidzjan
Na de eerste lading boodschappen, die in de Carrefour van Tbilisi toch iets duurder uitvallen dan vooraf verwacht, rijden we richting de grens met Azerbeidzjan. Een uitdagende route met vooral veel drek. Gelukkig hebben de dames achterin veel plezier, ze schreeuwen alsmaar dat we harder moeten hobbelen. Rond 17.00 uur lokale tijd zoeken we een plekje voor de nacht; gelukt! Bij een restaurantje in de achtertuin. Op deze manier hebben we nog de beschikking over een toilet.
De volgende ochtend bezoeken we David Gareja Monastery Complex. Een uit de rots gehouden klooster. Er wonen zelfs nog een paar monniken. Het hele complex omvat honderden kamers, kerken, cellen, woonverblijven en een aantal muurschilderingen. Veel is ook toegankelijk dus hebben even lekker rondgedwaald.
Daarnaast kan je na een flinke klim de bergwand op ook op de letterlijke grens tussen Georgië en Azerbeidzjan staan. Aldaar heb je een enorm uitzicht over het uitgestrekte landschap in beide richtingen.
Toscane in Georgië
Onze route vervolgen we naar Kakheti, het wijngebied van het land. Volgens het internet ‘Toscane in Georgië’. De talloze wijngaarden zijn hier niet te missen, dus ergens snap ik de wens om vergeleken te worden met Italië.
Onderweg zien we veel kuddes koeien, geiten en schapen die aan de wandel zijn met haar hoeders. Een prachtig gezicht. De dames vinden het ook helemaal geweldig. Net als al die zwerfhonden die hier rondlopen.
Voor de lunch stoppen we in het dorpje Sighnaghi. Dit dorp is redelijk toeristisch om haar unieke ligging op de top van een heuvel met vergezichten over de Alazani vallei. Een stukje verder overnachten we tussen de wijnranken en hebben we de beschikking over een zwembad en trampoline. Hoewel de buitentemperatuur net geen 15 graden aan tikt kan Tess het niet laten om in haar onderbroek het zwembad in te springen. De bikkel!
Spannende 4×4 route de berg op
De volgende ochtend rijden we verder in de richting van Stepantsminda. Om hier te komen rijden we door de vallei van de Terek door de bergen, over mooie bergpassen en langs prachtige kloven. Het turquoise Zhinvali meer is zeker een (foto)stop waard. Te zien aan de vele kraampjes en instagram-opties is het hier best wel toeristisch.
Op een iets rustiger stukje parkeren we de camper en bakken een eitje voor de lunch. Daarna rijden we door over de 2400 meter hoge Jvari Pass op weg naar één van de topattracties van Georgië, de Gergeti Trinity kerk.
Je kan hier lopend naar toe (1,5 km stijgend) vanaf het plaatsje of met een 4×4 auto. Heb je zelf geen 4×4? Er zijn op de parkeerplaats ook opties om een 4×4 taxi te nemen naar boven. De wandelroute schijnt erg gaaf te zijn, dus wellicht kun je met de taxi omhoog en naar beneden wandelen? Wij proberen het overigens zelf met de camper, hij is niet voor niks 4×4!
Het eerste stuk is een asfaltweg. Al snel blijkt deze wegens onderhoud gesloten te zijn. Via Google Maps zoeken we de alternatieve route. Een klein stukje terug is naast de weg een bruggetje gemaakt van buizen. We rijden er stapvoets over en daarna hobbelen we verder over de grotere keien. Zo’n 2 kilometer verder moeten we een paar steile modderige stukken omhoog.
Halverwege het eerste steile stuk omhoog valt het motorvermogen weg en staan we precies in een gat. We komen niet verder omhoog. Voorzichtig laat J ons achteruit rollen. Stuiterend gaan we door een kuil. Mia bijt haar een tand door de lip en begint te huilen. Ik knijp de armleuning van mijn stoel helemaal fijn. Tess ziet een druppeltje bloed bij Mia d’r lip en begint te schreeuwen. Tijd voor opperste concentratie met veel achtergrond geluid…
Nog één keer proberen en we halen het! Allemaal kunnen we weer ademen. Ik klim even naar achter om Mia te troosten. Gelukkig valt het allemaal wel mee. Niet lang daarna komen we weer op een asfaltweg. Zo hebben we tijd om rond te kijken. De omgeving is echt adembenemend. Het besef komt. We zijn gewoon middenin de Kaukasus, aan de voet van de berg Kazbek. Op de top ligt nog sneeuw!
We parkeren de camper en wandelen verder omhoog naar het kerkje. Deze is overigens weinig bijzonder, het is echt puur de ligging tussen de bergen die het de moeite waard maakt om een kijkje te nemen. Oké, vooruit ook de weg ernaartoe maakt het vrij spectaculair.
Benen strekken in de vallei
Na een frisse nacht (4 graden buitentemperatuur), zijn de dames vrij vroeg wakker. Nog even proberen we het te rekken, maar tevergeefs. Ze willen niet meer slapen, maar spelen en aankleden.
Vandaag hebben we veel auto-rijd-kilometers op de planning, dus op zich wel goed dat we bijtijds weer onderweg zijn. Eerst rijden we naar de Truso Vallei. Deze staat bekend om haar kloof en watervallen. Tijd om even de benen te strekken en rond te kijken in dit prachtige landschap van groene bergen. Helaas staan de meeste watervallen droog. Ze wachten hier volgens mij met smart op het smeltwater na de winter.
Daarna rijden we een heel stuk door. Onderweg naar het dak van Europa: Svanetië.
Kano varen in een Canyon
Hoewel de dames gewend zijn aan veel rijden en lang in de auto vermaken, gunnen we ze nog een uitje. Terwijl we kletsen over wat we zouden kunnen doen rijden we langs Martvili Canyon. We besluiten een kijkje te nemen wat het precies is.
Vanaf de parkeerplaats worden we meerdere keren aangesproken voor een Jeep Safari of Raften. Geen van beiden spreekt ons aan. We zijn eigenlijk op zoek naar een leuke – maar korte wandelroute. Even de beentjes strekken.
Bij de ingang kun je ook kiezen voor bootje varen. Dat lijkt ons wel leuk in de kloof. Voor omgerekend circa €12,50 per persoon (kinderen tot 6 jaar zijn gratis) kun je 1 km wandelen over de kloof en een bootje varen door de kloof. We wandelen onder begeleiding naar de pier. Eerst een zwemvest aan, daarna onze boot volgen naar het water.
Het tochtje is kort. Even de kloof in, waterval bekijken en terug. Maar perfect voor ons. Mia kijkt haar ogen uit en Tess zit met een grote glimlach naast mij. Het bootje was een goede keuze!
Daarna wandelen we nog een klein stukje boven de kloof. Dit keer wederom onder begeleiding, maar nu niet van een persoon maar van zwerfhonden. Als we bijna aan het einde zijn begint het hard te regenen en lopen we snel terug. Tijd om verder te rijden.
Hobbelen naar het Dak van Svanetië
Op sommige plekken heb je een mooi stuk asfalt, terwijl je een paar honderd meter later ineens op een zandpad rijdt met allemaal gaten. Weer een stuk verder is de asfaltweg de berg af gevallen en rijdt je er langsheen door de berm. Doordat de weg niet al te best is ligt onze gemiddelde snelheid laag. Als de schemer inzet bereiken we Mestia. We zitten alweer best hoog in de Kaukasus en er wordt sneeuw verwacht. De webasto kachel wordt een graadje warmer gezet en de dames krijgen een extra trui over de slaapzak.
Ik had verwacht dat de dames het koud zouden krijgen in het ‘uit-hang-tentje’, maar ze zijn warmer dan wij! Na dus een prima nacht kijken we uit het raam en is de wereld boven ons wit. Nog niet in het plaatsje waar wij overnachten, maar het is bijzonder om te zien dat de rij bomen op de berg wit zijn. Dolgraag rijden we aan de andere kant de berg af via een van de gevaarlijkste wegen; de Zagari Pass. We vragen een local die iets Engels spreekt of die route te doen is met een 4×4, maar wegens de sneeuwval raadt hij het ons af om te doen met kinderen.
We besluiten sowieso naar Ushguli te rijden en daar te beslissen of we via dezelfde weg terug gaan of toch via de Pass naar Tsageri. Doordat de weg naar Ushguli ons mee valt twijfelen we nog altijd. Sommige stukken wat hobbelig, maar over het algemeen prima te doen.
Tess krijgt geen genoeg van de sneeuw. We stoppen even voor een sneeuwballen gevecht. In de sneeuw op de hoogste berg van Georgië (5200 meter). We wandelen een klein rondje en vragen wat dorpelingen naar de Zagari Pass. Zij geven aan dat het met een 4×4 zeker wel te doen is.
Dat was precies het antwoord wat we willen horen. We gaan het proberen! De pas is het eerste stuk prima te doen. Hoger op de berg komen we in zeker 30 centimeter sneeuw. Een erg pittig stuk volgt. De camper glibbert en glijdt alle kanten op. J lukt het (nét) om de bus zo goed als op de weg te houden. Al glijdend raken we iets, een harde tik aan het wiel maakt dat we even bang zijn in een greppel te belanden. Niet bepaald handig zonder telefoonbereik. Maar we overleven het, stoppen de camper op een grote vlakte en hijgen beide even uit.
Vanaf de berg hebben we een prachtig uitzicht en zien we een deel van de route beneden ons. Nog zo’n stuk als we zojuist reden zien we niet zitten. Terug gaan eigenlijk ook niet, want dan moeten we dat pittige stuk nóg een keer. Gaan we terug of niet? Hoe lager de route gaat, des te minder sneeuw. We besluiten door te rijden.
Een goede keuze. We gaan van >20 cm sneeuw naar nog maar een klein laagje tot het helemaal weg is en rijden op een prima, maar hobbelige, gravel weg. Wanneer we weer op een asfaltweg rijden, kiezen we een mooi plekje voor de lunch: eieren met bacon! Ondertussen genieten we van de euforie van de prachtige route die we gereden hebben. Wat een immense uitzichten over de Kaukasus. Veruit de mooiste route die we gereden hebben. Dit gebied mag je echt niet overslaan als je Georgië bezoekt!
De weg is geblokkeerd
Na de lunch rijden we weer verder, maar komen niet echt ver. Ongeveer 500 meter verderop is een verschuiving geweest en de hele weg ligt bezaaid met stenen. Een paar locals die hier al wachten geven in handen en voeten Engels aan dat de bulldozer tegen 14.00u komt (het is 13.00u).
Die tijd is prima te overzien. De natuur is één grote speeltuin en de dames zijn het rijden wel zat. Tess gaat een kasteel bouwen van stenen en Mia is aan de sjans met de locals.
Ondertussen maken we met z’n allen een kampvuur langs de weg. Als je zo lang buiten staat is een buitentemperatuur van 5 tot 10 graden best fris. Met het vuur houden we ons warm. Ondertussen komen er nog meer mensen bij, een stel uit Zwitserland en wat meer locals. Rond 16.00u is er echter nog niks gebeurd met de stenenstapel op de weg.
Een van de lokale mensen gaat samen met een Zwitserse man een stuk terug rijden. De local woont daar en heeft nog wat eten thuis. Een uur later zijn ze terug met brood, worstjes, verse kaas, komkommer en vlees van een berggeit. Terwijl we ons te goed doen aan het brood met kaas en worst, wordt het vlees boven het vuur gehangen.
Met wat eigen gemaakte wijn en wodka hebben we er best een feestje van. En hoewel we elkaar niet verstaan is het best gezellig. Niet veel later (rond 18.00u) krijgen we bericht dat de weg weer vrij is. Het is ondertussen bijna donker, dus we besluiten snel verder te rijden. Na een klein halfuur nemen we een afslag richting de rivier en maken ons kampement klaar. Wat een onwijs bijzondere dag. Ik denk dat ik voor ons allemaal kan spreken dat dít onze vakantie maakt. Zoiets meemaken gun je iedere toerist, het contact met de locals was moeizaam door de taalbarrière, maar ook erg leerzaam en interessant!
De week is voorbij gevlogen
De laatste dag van de vakantie breekt aan. De dag om terug te vliegen naar Nederland. We beginnen aan de reis terug naar Tbilisi.
Wat hebben wij ontzettend veel meegemaakt. Dit land dragen wij mee op een speciaal plekje. De mensen zijn zo vriendelijk en het land is zo grillig, ruig en ongerept. Echt: aanrader! Maar dan zeker wel in een 4×4.
Aan welk land denk jij bij 4×4, avontuur, bergen en niet té ver vliegen? We doen graag inspiratie op!
Wat wij verder aanbevelen? Zeker IJsland!