Moeders zijn ook maar mensen. Mijn wekker gaat. Half slapend kleed ik me aan. Mia heeft me weer eens redelijk op de been gehouden deze nacht en ik heb eigenlijk een keer te vaak gesnoozed. Ik hijs me in mijn kleding en loop naar beneden om het ontbijt klaar te zetten. Ik zucht. Het is weer zo’n ochtend… Ben ik de juiste moeder?
Ik hoor gestommel boven en loop terug de trap op. Tess is wakker. Ik vraag haar of ze zich wil aankleden, maar ze lijkt me niet te horen. Ik vraag het nog eens. Geen reactie. Al vlug snauw ik naar de kleuter dat ze moet opschieten. Dan is Mia ook wakker, snel geef ik haar wat voeding en beveel Tess op te schieten. We zijn aan de late kant deze ochtend.
Mia bijt me tijdens het voeden, ik gil. Tess begint ook nog te klieren, ik schreeuw. Frustratie, moeheid en tijdsdruk. Een verschrikkelijke combinatie in de ochtend. Ben ik de juiste moeder?
Temperamentvolle kleuter
Iedereen die zegt dat het maar een fase is, vraag ik; hoelang duurt die fase!? Eerst heb je ‘ik ben twee en ik zeg nee’, daarna komt ‘ik ben drie en ik doe het nie’. Maar in tussen is madam vijf en hebben we nog altijd woede-uitbarstingen, kan ze om het minste of geringste schreeuwen, heeft ze de hele dag honger – behalve tijdens het avondeten – en kan ze zomaar slaan als het haar niet aan staat.
Probeer eens niet te reageren als ze iets wil vertellen. Ze zorgt er wel voor dat je dan na haar luistert.
Ondeugende dreumes
En naast Tess hebben we ook een vingervlugge Mia, die nergens vanaf blijft en geen tel stil wil liggen. Ze weet heel goed wat wel en niet mag, maar toch probeert ze alles steeds weer. Dan kijkt ze naar mij met die pretoogjes, alsof ze me gewoon wil uitdagen. Blijf maar een serieus als je eigenlijk wegsmelt bij dat gezichtje!
Tja… Het ouderschap. Ik lieg er niet om, ik vind het enorm pittig! Maar een knuffel van één van m’n dames maakt eigenlijk alles wel weer goed. En ik kijk graag m’n dames zo snel mogelijk groter, ouder, zelfstandiger. Maar tegelijkertijd zou ik zo graag willen dat ze voor altijd klein blijven. Het is ook nooit goed hé…
Gedrag van de moeder…
Ik ben dol op mijn dames! Maar er is regelmatig strijd in huis. Mede door mezelf, ik ontplof nog wel eens als de oudste besluit haar kont tegen de krib te gooien… En ik wéét, ik ben een grote factor in het gedrag van mijn kinderen. Wat ik niet weet, hoe ik dat kan veranderen. Ben ik de juiste moeder?
Ik denk dat Tess in een rustigere omgeving beter zou gedijen. Ze is erg van de regeltjes en ritme. Wat dat betreft heeft ze het hier thuis niet getroffen. We leven gehaast. We willen beide carrière maken, maar ook reizen en genieten van ons gezinsleven. Houden van tijd doorbrengen met onze vrienden op scouting en van sporten en sleuren de dames overal mee naartoe.
Al proberen we Tess (en Mia) een regelmatige weekplanning te geven, er veranderd nog wel eens wat en je merkt aan Tess dat ze daar moeite mee heeft. Mijn kind heeft eigenlijk een andere moeder nodig. Maar ik bén haar moeder, we moeten het samen doen. Dus ik probeer en probeer, juich omdat ze goed in haar vel zit of huil omdat ik faal.
Te weinig tijd?
Ben ik de juiste moeder voor mijn kinderen? Wat ook wel regelmatig door mijn hoofd spookt is de tijd die m’n kinderen met ons doorbrengen. Ik werk graag en moeder liever niet de hele dag. Daarbij komt -zoals bij elke werkende moeder denk ik- ook schuldgevoel. Misschien zijn onze dames wel pittig omdat ze wat meer tijd door willen brengen met hun ouders?
Misschien wil Tess niet dat heerlijke afwisselende leven, met vriendjes, opvang en opa en oma. Misschien wil ze regelmaat en wat vaker ’s middags mama? Ben ik de juiste moeder? Of wil mijn oudste dochter het liefst een thuisblijfmoeder?
Eén antwoord op “Ben ik de juiste moeder?”