Dragen jullie wel eens een masker? Een masker dat iedereen verteld dat alles goed gaat en je de wereld aan kan? Een masker dat iedereen toont dat het leven je toe lacht en dat je de zaakjes goed voor elkaar hebt? Bedenk; aan het einde van de tunnel brand licht.
Ik wel. Ik houd eigenlijk wel van dat vertrouwde masker. Ik vind het over het algemeen prima dat mensen denken dat ik altijd die sterke vrouw ben en dat niks mij kan raken. Met mijn masker op straal ik uit dat ik mijn zaakjes prima voor elkaar heb. Toch?
Al zo lang ik me kan herinneren ben ik een ster in het verbergen van mijn eigen emoties. Ik vertel niet graag over mezelf en ik geef mezelf niet graag bloot.
Sta je verder van mij af dan weet je -waarschijnlijk- niet dat ik eigenlijk een heel onzeker persoon ben. Die op momenten echt wel eenzaam en verdrietig is. Iemand die ook slechte momenten kent. Weinig geduld heeft. En heus wel boos wordt en schreeuwt…
Overstromend hoofd
Wat -bijna- niemand weet is dat ik ook echt wel eens breek achter gesloten deuren. Mijn hoofd stroomt ook wel eens over van alles wat ik nog van mezelf moet doen. Het vinden van rust is praktisch onmogelijk totdat alles in mijn hoofd op het juiste plekje staat.
Vraagt er iemand naar hoe het huis zo netjes blijft? Dan plak ik mijn vriendelijke glimlach op en wuif ik het weg alsof het niets is. Alsof mijn kinderen de netste kinderen van de wereld zijn.
Ik geef dan niet graag toe dat ik regelmatig tot laat in de avond bezig ben voordat ik ‘klaar’ ben. Al heb ik nooit het gevoel echt klaar te zijn.
Zelfbescherming
Al eerder ben ik bezig geweest met energie-therapie. Hier leerde ik dat het veel voorkomt dat mensen een muur om zichzelf heen bouwen. Dit is een vorm van zelfbescherming. Een masker zodat niemand je (meer) pijn kan doen. Dit hoeft niet gelijk te betekenen dat je iets heel heftigs hebt mee gemaakt, iets relatief gezien kleins kan al een dergelijke reactie van lichaam en geest oproepen.
Mijn masker zet ik op om mij tegen allerlei emoties te beschermen. Het masker dat geen angst of verdriet toe laat.
Genoeg is genoeg!
Natuurlijk ken ik niet alleen ‘slechte’ periodes en draag ik echt niet non-stop een masker. Zolang de goede momenten nog steeds boven de mindere periodes uitkomen kan ik er goed mee leven. Het masker geeft mij een gevoel van controle, al vraag ik me af of het wel daadwerkelijk controle is?
De hormonen van de zwangerschap verlaten langzaam mijn lichaam en dat maakt dat ik vaker het gevoel van controle verlies. Het is echt bizar als je nagaat hoeveel invloed hormonen hebben op je hele (mentale) welzijn.
Om weer helemaal in balans te komen heb ik onlangs een nieuwe behandeling energie-therapie gehad en dat was fijn! Even helemaal ontspannen en alles loslaten.
En als alle hormonen mijn lichaam uit zijn? Ga ik dan op de voet door zoals ik altijd al heb gedaan? Of ga ik de definitieve strijd aan tegen het vertrouwde masker? Daar ben ik nog niet over uit…
Ben jij ook gevoelig voor hormonen?